29 آوریل (9 اردیبهشت) روز جهانی رقص است.

۲۵ سال پیش، یونسکو، سازمان علمی و فرهنگی وابسته به سازمان ملل، به تعیین چنین روزی تصمیم گرفت. 

کمتر فرهنگی را می‌توان یافت که رقص خاص خودش را نداشته نباشد و این هنر و فعالیت شورانگیز آدمی در آن والا و محبوب به شمار نیاید. 

تنوع فرهنگی پس از شاخصه‌ای مانند زبان، از جمله در رقص‌های متفاوت و رنگارنگ اقوام و ملت‌ها جلوه یافته است.

 راه دوری نرویم،‌ رقص‌های لری و کردی و آذری و گیلکی خودمان و تفاوت‌های غنابخش آنها نمونه‌های خوبی در این زمینه‌اند. 

از دیگر سو،‌ ‌تنها با رجوعی به اشعار و متن‌های دور و نزدیک می‌توان دریافت که رقص از چه اهمیت و کششی در فرهنگ ما برخوردار است. در این متن‌ها توصیف‌ها و ستایش‌های متفاوتی می‌توان دید از انواع رقص‌ها؛ از سماع و رقص‌های مذهبی گرفته تا رقص‌های ناشی از شوریدگی و به وجد‌آ‌مدن غیرآیینی انسان‌ها. اشعار مولوی انباشته از توصیف رقص است:

دستی به جام باده و دستی به زلف یار

رقصی چنین میانه‌ی میدانم آرزوست

حافظ کمال انسان را در رسیدن رقص‌کنان به خورشید می‌داند:

کمتر از ذره‌ای نه‌ای، پست مشو، عشق بورز

تا به خلوتگه خورشید رسی رقص‌کنان

سعدی می‌داند که به میدان‌آمدنش همانا و هوش از دست دادنش همانا:

من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم

که گر ز پای درآیم ز در برند به هوشم.